Als je niets zegt uit angst, draag je ook niet bij aan verandering
'Tegenwoordig kun je ook niets meer zeggen', klinkt het weleens. Sommige groepen houden hun mond over diversiteit en inclusie, uit angst om iets verkeerds te zeggen. Anderen gebruiken dit verweer om er simpelweg vanaf te zijn. Beide zijn niet wenselijk, vindt Roos van Dalen. Voor echte verandering moet iedereen meedoen.
Na afloop van mijn lezing ontstaat er een interessante discussie. Een jonge vrouw voelt zich niet serieus genomen als haar mannelijke collega haar ‘schattig’ noemt. Een andere vrouw adviseert haar om hem in het vervolg te vragen wat hij daarmee bedoelt. Om daarmee een vraag terug te kaatsen en de mannelijke collega aan het denken te zetten.
Een aanwezige man reageert op dit advies: door op die manier te reageren, zou hij zich in een hoekje gedreven voelen. Het zou hem afschrikken om nog aan de conversatie deel te nemen. ‘Kan je dan helemaal niets meer zeggen?’
Bang om fouten te maken
Een stem hadden minderheidsgroepen zoals (witte) vrouwen en mannen en vrouwen van kleur altijd al, een luisterend oor is meer iets van de laatste tijd. Er ontstaan verschillende tegengeluiden waarmee de status quo wordt uitgedaagd. An sich een belangrijke, positieve ontwikkeling.
Lees deze TOPcolumn beslist HIER verder >>>
